Psychoterapia która „podąża” za pacjentem.  

Bazą teoretyczną psychoterapii psychodynamicznej jest psychoanaliza i odkrycia jej autora Zygmunta Freuda, ale zarazem późniejsze osiągnięcia i założenia przedstawicieli teorii relacji z obiektem (m.in. M. Klein), psychologii ego czy psychologii self H. Kohuta. Warto podkreślić, że myślenie psychodynamiczne jest z założenia otwarte na wszelkiego rodzaju nowości z zakresu psychiatrii oraz psychoterapii, płynnie integrując najważniejsze z nich w swoich ramach.

Podejście psychodynamiczne zakłada, że życiem człowieka sterują w dużej mierze wewnętrzne, nieuświadomione mechanizmy działania, ukryte potrzeby oraz nierozwiązane (w przeszłości) konflikty. Zewnętrznym i dostępnym racjonalnemu poznaniu przejawem funkcjonowania nieświadomości są takie akty psychiczne jak marzenia senne, objawy nerwicowe (np. lęki), przejęzyczenia oraz czynności pomyłkowe, które po ujawnieniu przez pacjenta stają się przedmiotem analizy.

Podczas relacji terapeutycznej rozwija się nieświadoma reakcja pacjenta na terapeutę, tzw. przeniesie. Zrozumienie tego mechanizmu pomaga pacjentowi zrozumieć interpretacje podawaną przez terapeutę.